Mijn voeten walsten. Eén-twee-drie, één-twee-drie, vanuit verende knieën. En ik walste in de mooiste danszaal. Het enige wat opviel was mijn danskleding. Stevige schoenen met zand tussen de ribbels, een broek met steekzakken, een inmiddels bezweet t-shirt en een knalpaarse rugzak met een liter water erin.

De koffie smaakt goed als het met liefde wordt gezet. Ik ben net uit de trein gestapt, zo’n vijftig minuten voor de starttijd van mijn eerste pelgrimage rondom Heiloo en Egmond-Binnen. Omdat ik de laatste tijd extra let op mijn uitgaven, kies ik in eerste instantie een bankje buiten als wachtplek. Schuin tegenover mij lonkt echter de open deur van een klein koffietentje. Ik besluit mijzelf te trakteren en stap naar binnen. Gewend aan de stadse anonimiteit en aan de vaak ongemeende horecaglimlach, word ik warm van de echte vriendelijkheid en belangstelling van de mensen die hier werken.

Hoe vind je woorden voor een film die vooral raakt in beelden, lichaamstaal en uitgewisselde blikken? En met een indrukwekkend landschap dat een derde hoofdrolspeler is?

Dit jaar kwam ik bij het volgen van de Nijmeegse Vierdaagse een filmpje tegen van Mo (Mohamoud) Hersi. Ik werd enthousiast van hem en zijn team. Mo heeft zeven jaar geleden het World Team opgericht en daar zit een mooi verhaal achter.

Wat is pelgrimeren? Natuurlijk, je denkt snel aan de Camino de Santiago. Aan te voet een pittige lange tocht afleggen. Aan slaapzalen met snurkende mede-pelgrims. Aan blaren. En spirituele ervaringen. Maar dan nog: wat ís pelgrimeren? Of persoonlijker: wat betekent pelgrimeren voor jou? En betekent het voor mij hetzelfde als voor jou?

Een van de mooiste herinneringen aan mijn eerste Heuvelland4daagse vorig jaar, is het wandelen langs stromend water. Ik ben gewend om langs vrijwel stilstaand water te lopen. Bij deze 4daagse liep ik voor het eerst langs volop stromend water, water dat lééft. Het liet zich horen terwijl ik langs liep. Ik zag het bewegen, alsof het met de stroom wandelaars meewandelde. Dat deed iets met mij. Ik werd er blij van, en enthousiast. Het maakte het landschap meer levend, net als de heuvels ook meer ‘spanning’ in de wandeling brachten. Geen landschap om in gedachten verzonken doorheen te wandelen, maar een landschap dat de aandacht vraagt. Aandacht die ik maar wat graag gaf.

 Na de Vierdaagse van Apeldoorn liep ik vandaag voor het eerst weer alleen. En dan bedoel ik écht alleen. De vierdaagse loop ik ook alleen, maar bij zo’n evenement loop je nooit écht alleen. En dat is ook het leuke eraan. Toen we de eerste dag van start gingen, had ik gelijk weer dat vertrouwde gevoel hoe het is om in een groep te lopen. Het is net alsof je met elkaar één soort organisme bent. Al loopt de één snel en de ander langzaam, de één als een kieviet en de ander worstelend met de nodige blessures. Je loopt allemaal dezelfde route, op weg naar hetzelfde eindpunt. Dat doet iets met je.

De 4daagse van Apeldoorn bestaat 70 jaar! Dat werd na de slotdag gevierd met een jubileumtocht door de mooiste groene plekken van Apeldoorn.