…hoor ik stromend water.
Een van de mooiste herinneringen aan mijn eerste Heuvelland4daagse vorig jaar, is het wandelen langs stromend water. Ik ben gewend om langs vrijwel stilstaand water te lopen. Bij deze 4daagse liep ik voor het eerst langs volop stromend water, water dat lééft. Het liet zich horen terwijl ik langs liep. Ik zag het bewegen, alsof het met de stroom wandelaars meewandelde. Dat deed iets met mij. Ik werd er blij van, en enthousiast. Het maakte het landschap meer levend, net als de heuvels ook meer ‘spanning’ in de wandeling brachten. Geen landschap om in gedachten verzonken doorheen te wandelen, maar een landschap dat de aandacht vraagt. Aandacht die ik maar wat graag gaf.
...denk ik aan Sifan Hassan
De naam van deze vierdaagse geeft het al weg- heuvels, heuvels, heuvels. Heuvels met gras, zandachtige heuvels, heuvels die oranje-achtig gloeien in de zon. Vorig jaar voelde mijn mooiste heuvelmoment heel bijzonder. Het was een pittig klimmetje in optocht. Toen ik bovenaan kwam zat een aantal wandelaars op grote stenen te kijken naar één mobiel. Ik was even verbijsterd- waarom keken ze niet naar het prachtige uitzicht? Dat werd snel duidelijk: juist op dat moment liep Sifan Hassan haar laatste meters naar het goud liep op de Olympische marathon! Anderen keken over hun schouders mee, ik ook. Het werd een moment van verbondenheid en blijdschap. Ik zal zeker nooit vergeten ‘waar ik was’ toen Sifan Hassan haar gouden Olympische marathon liep.
...denk ik aan vlaai als ontbijt
Vorig jaar stond ik iedere dag om 7 uur aan de start. Het waren zeer warme dagen, om 8 uur voelde het al bloedheet. Het was fijn om er dan al 2 uurtjes op te hebben zitten. Dat betekende dan ook dat ik rond half negen bij de eerste rustplaats was. En daar stond dan heerlijk verse vlaai klaar. Met zoveel intensieve beweging voelde het als een heel logisch en welverdiend ontbijt. Al moest ik mezelf wel vertellen dat dit natuurlijk thuis geen gewoonte kon worden.
…denk ik klimmen, dalen, klimmen, dalen.
Bijvoorbeeld aan dat ene paadje dat zo hobbelig en steil naar beneden ging dat ik echt even moest stilstaan om te zien hoe ik veilig beneden kwam. Het was ook nog eens glad geworden door de regen die de dagen ervoor was gevallen. Op dat moment miste ik mijn wandelstokken en besloot om die de volgende keer wél mee te nemen. Bij het klimmen en dalen denk ik ook terug aan de voldoening die ik voelde, telkens wanneer er weer een dag opzat en mijn benen het hadden gered. Juist richting de finish had de organisatie iedere dag nog een laatste pittige klim in de route gezet. Werd er kort daarvoor nog flink gebabbeld om mij heen, op dat moment vielen de stemmen stil en zwoegde ieder voor zich een persoonlijke strijd om boven te komen. De vlakke laatste meters naar de finish erna waren dan een cadeautje.
Denkend aan de Heuvelland4daagse trekken heel veel mooie beelden aan mij voorbij. Ik kan dan ook niet wachten tot het evenement over zo´n drie weken weer van start gaat!
Je kunt je hier nog aanmelden.
Reactie plaatsen
Reacties