Een kleine twee weken geleden liep ik eindelijk de proloog en de eerste etappe van Het Pieterpad. Het boek van deel één van het pad stond al lange tijd te branden in de kast. Toen ik terugkwam van de Heuvellandvierdaagse voelde ik: ik ben nog niet uitgewandeld. En boekte spontaan een overnachting in Pieterburen. Van wandelen in het uiterste puntje van het zuiden van het land ging ik nu op pad in het uiterste noorden van Nederland!
Het was een prachtige ervaring. In deze ´Dieren op het pad´ blog vertel ik alleen over mijn ervaring met dieren onderweg. Over de eerste etappe, Pieterburen-Winsum kan ik kort zijn: ik ben geen grote grazers tegengekomen. Voor zover ik kon zien, liep de etappe ook niet door gebieden waar ze op andere dagen er wel zouden staan. Wel kwam ik de nodige honden tegen, maar die waren allemaal vriendelijk en/of vooral bezig met hun eigen spel.
Schapen op de dijk
Bij de proloog loop je een gedeelte over de dijk, waarbij je uitkijkt over de Waddenzee. Hier loop je tussen de schapen door. Je gaat door een hek om naar de dijk te komen en daar kijken de eerste schapen je afwachtend aan. Toen ik langs kwam steeg er een enorm geblaat op van enkele schapen. Alsof het de schapen waren die ´dienst´ hadden om de anderen te waarschuwen. Eén van hen bleef hardnekkig blaten. Spontaan blaatte ik terug en het schaap viel stil. Misschien had ik wel iets heel lelijks gezegd in schapentaal.
Tijdens mijn wandeling over de dijk bleven de meesten schapen gewoon doorgaan met eten of liggend herkauwen. Bij iedere kudde waren er een paar die mij scherp in de gaten hielden. Anderen liepen gehaast weg van mij, op hun hoede. Ha, dacht ik, hier lopen we bijna bang te zijn van elkaar.
Om de zoveel meter was er een wildrooster om overheen te stappen. Grappig was dat bij één rooster, een schaap mij zag aankomen en enthousiast naar het rooster liep. Misschien hoopte hij op iets lekkers of was hij uit op een verzetje. Ik liep in hetzelfde tempo door en toen ik dichterbij kwam nam hij toch maar snel de benen.
Bewust ruimte geven
De meeste schapen die op mijn pad liepen gaf ik bewust ruimte. Ik wilde hen niet bang maken en ik wilde ook geen assertieve schapen uitlokken. Dat werkte goed. Waar ik angst en alertheid dacht te bespeuren bij schapen werden ze rustig wanneer ze merkten dat ik hen ruimte gaf en rustig doorliep.
Bij het laatste wildrooster lagen twee schapen gezellig tegen elkaar aan bij de ingang. Ik verlaagde mijn tempo omdat ik vrij dicht langs hen moest lopen om het rooster over te steken. Een kleine rilling liep door het ene schaap, maar ze bleven rustig genoeg om niet in angst op te staan en weg te lopen.
GPS zegt: loop naar de waakhonden toe
De schapenroute ging dus goed, al merkte ik dat ik het stiekem toch spannend vond om zo lang tussen grote kuddes te lopen. Rationeel wist ik dat schapen niet heel spannend waren, maar toch dacht mijn hartslag daar anders over.
Dat was een ander verhaal verderop in de proloog. Ik had de route vooraf gedownload in Komoot en volgde de aanwijzigingen. Nadat ik een kleine straat met woonhuizen doorliep en een stukje langs een weiland moest ik volgens Komoot linksaf. Ik deed een stap en werd luid begroet - door twee waakhonden. Ik besefte dat de app mij het terrein van een boerderij opstuurde. De honden waren gelukkig nog op grote afstand, maar het geblaf alarmeerde mij toch. Het leek mij verstand om wat stappen terug te doen en wat verderop rustig de app te bekijken. Dat hielp, het blaffen werd minder en stopte.
Dan maar langs de autoweg
Nu ben ik nog geen ervaren kaartlezer. De adrenaline van de ontmoeting met de honden hielp daar niet bij. Ik kwam er niet uit hoe ik makkelijk om kon lopen of waar de fout in mijn route zat. Uiteindelijk ben ik een stuk terug gelopen en heb ik een omweg genomen. Hierbij liep ik een lang stuk langs een autoweg waar 60km mocht worden gereden. Voor ik dit deed vroeg ik een vrouw op de fiets of ik daar wel mocht lopen. In Den Haag, mijn woonplaats, zou ik het niet in mijn hoofd halen, de automobilisten zouden al toeterend en vloekend mij verjagen. 'Oh nee,' zei de vrouw geruststellend, 'hier mag je overal wandelen hoor!'.
Zo brachten blaffende honden mij langs een autoweg, waar ik inderdaad ongehinderd terug naar Pieterburen kon wandelen.
Hoe de fout met mijn app zat ga ik nog uitzoeken. Mijn vermoeden is dat ik Komoot de route had moeten laten 'aanpassen', zoals deze altijd voorstelt als ik een bestaande route downloadt. Op die manier haalt de app mogelijke vergissingen eruit of past hij het aan op actuele wijzigingen. Hoe dan ook, ik kom zeker nog eens terug om de proloog via de juiste route te lopen. Voor nu was het een goede ervaring in omgaan met onverwachte situaties.